De drijvende markt

We moesten opnieuw midden in de nacht op om om zes uur te ontbijten . Maarten en Mark zetten elke dag een scherper record neer. Vandaag stonden ze om 06.15 op. Het lag volgens hun aan de wekker :-).
Vervolgens op een drafje naar de bootjes en weer de rivier op. De floating market was behoorlijk groot. Veel grote en kleine boten die hun koopwaar aan een stok hangen; zodat je kunt zien wat er verkocht wordt. De grotere bootjes zijn een soort drijvende pakhuisjes. Kleine bootjes tussendoor met bananen of alleen maar drankjes. Op een gegeven moment lagen we aan de kant in een kluwen van bootjes en kocht de bootsman verse ananassen. Die schilde hij en sneed hij in vieren : ananaslollies. Daarna wurmde een klein bootje zich tussen de boten met een Vietnamese dame die koffie verkocht. Dat leek Mark wel wat dus die heeft een icecoffee genomen. Intussen was de buurvrouw op de buurgroenteboot heel boos geworden omdat we langzaam in haar ankerlicht dreven. Dus nadat dat allemaal opgelost was konden we weer verder.

Een klein stukje verder varen hebben we even aangelegd voor een bezoekje aan een landmarkt. Bij deze markt wordt gewerkt aan een grote nieuwe overkapping. Dit betekent zeer weinig ruimte tussen de stalletjes met geplukte eend, koeientong, varkensoor en nog zo meer.

Het vervolg van de boottocht bracht ons naar een zijriviertje van een zijriviertje van de zijrivier. En dat alles voor een bezoek aan een oude fruittuin. En wat was het geval? Er was laag water! En dus kwamen we met beide bootjes vast te zitten en moesten de beide kapiteins te water om de boten te duwen. Tegelijk werden wij gesommeerd ons zo veel mogelijk op de voorplecht te begeven. Kortom het duurde wel even eer we bij de fruittuin waren. Gezien het lage water was het bezoek aan de fruittuin kort maar krachtig. We kregen volop fruit geserveerd: papaja, mangoestien, banaantjes ( neen, niet die gesuikerde van de Haribo), annanas, ramboetan en een soort dwergmango.

Na de fruittuin gingen we weer aan boord, alwaar de beide kapiteins de beide bootjes weer voort duwden totdat het waterpeil weer voldoende hoog was om de motor aan te zetten. En hetgeen al eerder was gebeurt was weer ons lot; er kwam weer een tak , zak of ander ondefinieerbaar ding vast te zitten rond de schroef. Dit betekende wederom een kapitein te water die nu met een groot mes probeerde zijn schroef vrij te krijgen. Dit wilde niet lukken zodat we even later vastgebonden aan het andere bootje zijn terug gevaren naar Can Tho.

De beide kapiteins hadden hun (zwangere) echtgenotes bij. Beiden konden ons vrouwelijke reisgezelschap voorzien van nagellak in allerlei fraaie varianten en kettinkjes naar keuze. Al met al een bijzondere ervaring van varen in de jungle op een tweetal drijvende schoonheidssalons met motorproblemen.

En als je dan tegen 12:00 uur denkt - of in ieder geval het gevoel hebt - dat de dag er al weer op zit, is het tijd voor het middagprogramma: een busrit verder de Mekongdelta in naar de plaats van de homestay, alwaar een fietstochtje van 2 uur onze stramme benen zal bezig houden.

Inmiddels zijn we een paar uur verder en ......... een vreselijke aanhoudende bui heeft ons verrast. De homestay is gesitueerd op een eiland voor de kust van Long Xuyen alwaar we met een pontje heen zijn gevaren. Toen we aan boord van de pont gingen zagen we het in de verte al aankomen. Een vreselijk groen gekleurd wolkensysteem waarvan in de verte al zichtbaar was dat er ontzettend veel regen uitkomt. En inderdaad, halverwege de overtocht breekt de hel los en proberen we nog een beetje droog te blijven. Iedereen probeert zijn poncho te vinden en een goed heenkomen te vinden voor zover dat mogelijk is. Aangekomen aan de overkant zoeken wij een goed heenkomen door als een dolle van de pont af te fietsen naar het eerste dak wat we kunnen vinden. Mijn poncho weigert vooralsnog dienst zodat ik als een bijna doorweekte krant het restaurantje annex schuilhutje bereik. Daar aangekomen duurt het zeker een uur eer de regen wat afneemt en voorzien van poncho's een kleine 2 kilometer fietsen naar de drie huisjes waar de groep is ondergebracht. De lokale bevolking waar wij met z'n vieren verblijven bestaat uit een gezin met een oude opa en een man en een vrouw met twee kinderen, een hond en een stokoude maar vooral ook smoezelige poes; die wij zeker niet aanraken hoewel de wens er wel is.
Het avondeten genieten we in een van de drie huisjes. Wederom een eenvoudige en smakelijke maaltijd. Even na 20:00 uur lopen we even een klein stukje terug naar ons eigen huisje alwaar we na inspectie van de binnenkant van de klamboe ons knusse en vooral warme nestje opzoeken. Net in bed komen we erachter dat we toch een mobiele airconditioner hadden moeten meenemen. Anyway, het is inmiddels kwart voor acht 's avonds en alle lichten zijn uit wanneer ik de laatste letters van dit verslag typ. Het posten op internet zal nu niet gaan omdat de bomen op het eiland niet zijn voorzien van draadloos mobiel internet. Jullie houden het verslag van ons tegoed totdat we weer voor een nachtje in Saigon zijn, op doorreis naar Nah Trang.

PS we hebben gisteren ook gereageerd op jullie leuke reacties; te zien als reactie op ons verslag van (eer?)gisteren.