Lao Chai door de rijstvelden

Lao Chai door de rijstvelden

De voorbereiding voor de dag van gisteren omvatte onder andere de aanschaf van een lunchpakket en een telescopische wandelstok. Het eerste omdat er in het dorpje waar we heen gaan geen eetgelegenheid is en de tweede omdat - zo vertelt onze reisbegeleidster - de wandelpaden glad en glibberig zijn. Wij kunnen ons er niets bij voorstellen, hoewel met die regen van de afgelopen dagen we wel snappen dat een wandeling door het landschap rond Sapa niet te vergelijken is met flaneren op de boulevard. We besluiten de lokale verkoper van gekopieerde bergsportmaterialen te ondersteunen en kopen een fraaie telescopische wandelstok; geheel op maat voor de Vietnamese bergsportbeoefenaar, dus alleen bij geheel uitschuiven nog steeds te kort voor de gemiddelde Europeaan.

Om 10 uur is het vertrek onder begeleiding van een gids van de Ha Mong. Zoals jullie hebben gelezen is slechts een select gezelschap van bikkels in voor de wandeling.
Nog maar net op pad, komt er bij het plein een grote groep meisjes en vrouwen van de Ha Mong op ons af. Het idee is ons inmiddels duidelijk. Deze dames gaan ons de gehele weg begeleiden tot aan het dorpje met aan het eind het voor hen ultieme moment: het verkopen van hun spulletjes. Later zal blijken dat deze dames ook andere capaciteiten kennen die goed van pas komen.

Een stukje verder in het dorp wachten we even en worden de eerste kennismaking en conversaties gevoerd met de bekende vragen als 'Hello, where you drom?', 'Hoe old are you?' en 'How many brothers and sisters you have?'
De politie van het dorp vind dit alles niet ok en stuurt de groep bij ons vandaan. De lokale regels stellen dag het lastig vallen van toeristen in het dorp niet is toegestaan. Als we verder lopen sluiten dames weer keurig bij ons aan.

Na circa 2,5 km begint het zachtjes te miezeren en komen we bij een huisje langs de weg waar een permit moet worden gekocht om het land in te mogen. Kort na het huisje is het zo ver en verlaten we de geasfalteerde weg. Al snel kom trekken bij ons de rimpels van verbazing in ons voorhoofd; moeten we hier naar beneden?! Dit is toch geen pad?!

Wat bij droog weer misschien nog begaanbaar is, blijkt nu bij regen een bergpad langs rijstvelden te zijn dat is veranderd in een hobbelige glijbaan van rode aarde. In no time ligt de eerste Nederlander onderuit. Met een poncho aan en zijn fotocamera om zijn nek glijdt hij van de rand van een rijstveld pijnlijk op zijn zij. Even verderop staat de rest van de groep om een bochtje en glijdt pardoes de tweede blanke medelander onderuit. De toon is gezet: dit wordt een hele uitdaging!

Waar wij glibberen en glijden, lopen de Ha Mong vrouwen op laarsjes, slippers of plastic schoentjes als heuse berggeiten de berg af en ondersteunen ons waar het maar kan. Inmiddels hebben wij bijna allemaal een Ha Mong vrouwtje naast ons die ons aan de hand meevoert langs de rode glijbaan, door de drassige maïsvelden, over de randjes van de sawa's en langs de vele ander gewassen als hennep- en indigoplanten. Daar ik mijn door hare majesteit verstrekte kistjes aan heb, kan ik gewapend met mijn wandelstok zonder de helpende hand van de Ha Mong. Ik wordt overigens wel in de gaten gehouden en volg een tweetal op de voet zoekend naar het beste pad, de juiste steen en de minste kans op glijpartijen. Een van de Ha Mong vrouwen blijkt halverwege een soort van tussenstop te maken, geholpen door een tweede vrouw wordt een soort van pakketje van haar rug gehaald. Tot onze verbazing kont daar een baby'tje tevoorschijn dat zijn voeding krijgt. De baby is 1 maand en twaalf dagen oud en zit niets vermoedens bij haar moeder op de rug gewikkeld in een deken. Onze verbazing is groot.

Op een gegeven moment gaat de - voor onze Europese plattelandsvoeten - meest begaanbare weg over een hele serie smalle en toch ook glibberige dijkjes van de sawa's. Vanaf een afstandje gezien leidt dit tot een komisch plaatje: een hele rij mensen, afwisselend een Europeaan en een ondersteunende Ha Mong, zijwaarts schuifelend over de dijkjes.

Er zijn een paar voordelen aan de route die we lopen, het is nagenoeg alleen heuvelafwaarts en de Ha Ming kiezen voor ons het minst lastige pad. Bij scheiding van wegen zien we dan ook nog meer angstaanjagende alternatieve routes.

Na een tijdje komen we op een verhard pad uit dat ons verder voert naar Lao Chai. Dit pad wordt voor een deel aangelegd voor een waterdam die in de snel stromende rivier wordt aangelegd voor de stroomopwekking. Na een 3,5 uur lopen komen aan in het dorpje en is het tijd voor een rustpauze. Hier blijkt dat de toeristeneconomie voet aan de grond krijgt; inmiddels zijn een paar restaurantjes gebouwd en blijken de in Sapa gekochte lunchpakketjes overbodig.

Na een welverdiende rust vervolgen wij onze weg door een tweetal dorpjes in het dal tot de plek waar een busje ons weer komt ophalen.
Op die plek zijn we een soort van Huisartsenpost. Deze gelegenheid wordt aangewend om onze op zijn ribben gevallen medelander kort te laten onderzoeken. Dit onderzoek haalt niet veel uit en een dokter zal later in het hotel vaststellen dat zijn ribben gekneusd zijn. De volgende ochtend staat voor hem een bezoek aan het ziekenhuis in Ha Noi op het programma. Naar verluid kan ook hiervan een groepsexcursie worden gemaakt omdat een tweetal andere leden van onze griep hinder hebben van een gekneusde dan wel gebroken teen dan wel een (mogelijk) gebroken middenhandsbeentje.